Glenfarclas

Gorzelnia Glenfarclas została wybudowana w 1836 roku przez Roberta Haya w regionie Speyside, w Ballindalloch, u podnóża góry Ben Rinnes. Nazwa zakładu oznacza „dolina zielonych traw” i odnosi się do malowniczej okolicy, jaka otacza zakład.
Woda do destylacji whisky Glenfarclas pochodzi ze strumieni, wypływających z górnej części szczytu Ben Rinnes, zasilanych przez topniejący na grzbiecie góry śnieg. Górska woda używana do destylacji jest filtrowana przez granity i wrzosy.
Na samym początku destylacja w zakładzie utrzymywana była na niskim poziomie. Gorzelnia zaczęła odnosić sukcesy dopiero od czasu, gdy po śmierci Haya dostała się w ręce drugiego właściciela – Johna Granta (zbieżność jego nazwiska z nazwiskiem innego gorzelnika, Williama Granta, jest przypadkowa). John Grant zdobył licencję destylacyjną w 1865 roku i powierzył zarząd nad Glenfarclas doświadczonemu gorzelnikowi – Johnowi Smithowi. Smith jednak wkrótce kupił własną destylarnię – Cragganmore i od tej pory rodzina Grantów sama prowadziła Glenfarclas. Zaczynali od tylko jednej pary alembików, w której destylowali około 50 tysięcy galonów whisky na rok.
Glenfarclas zaczęła w końcu zdobywać sławę i uznanie miłośników whisky. Pojawiła się nawet na królewskim stole Jerzego V, który zabierał syna Johna Granta – George’a na polowania w lasach koło zamku Balmoral. Timmy Dewar na opisanie jakości whisky Glenfarclas użył sformułowania „the king of whiskies”.
Synowie Granta kontynuowali prowadzenie rodzinnego interesu, rozbudowali zakład i podnieśli jego moc produkcyjną do 300 tysięcy galonów rocznie. Przetrwali kryzys na rynku po bankructwie Pattisonów, mimo że firma braci Pattison była partnerem zakładu Glenfarclas.
W 2002 roku gorzelnię nadal prowadzili Grantowie (już piąte pokolenie). Nieczęsto zdarza się, żeby zakład destylarski tak długo przechodził z pokolenia na pokolenie. W latach 60. Glenfarclas został zmodernizowany. Jest zakładem bardzo nowoczesnym, jednakże postarano się o zachowanie w nim oryginalnego kształtu i wyglądu wyposażenia. Właściciele Glenfarclas dbają o dużą wydajność produkcyjną zakładu. Zaopatrzyli go w sześć największych w regionie Speyside alembików oraz w kadź zacierową o średnicy dziesięciu metrów. Ta olbrzymia kadź jest w stanie pomieścić 15 ton zmielonego ziarna na raz.
Glenfarclas trafiła do „Księgi rekordów Guinnessa”, ponieważ produkuje najmocniejszą oficjalną wersję whisky: Glenfarclas 105 Cask Strength, 60% vol., bez określenia wieku.
Glenfarclas od czasów powstania produkował wyłącznie single malty. Dojrzewają one w beczkach po sherry, nowych lub starych. W ofercie zakładu są whisky okolicznościowe i rocznikowe, w przedziale od 10 do 30 lat (wersje 10- 12-, 15-, 21-, 25- i 30-letnie) o zawartości alkoholu od 40% do 46%. Najpopularniejsza jest wersja 10-letnia.
W ofercie niezależnych dystrybutorów whisky Glenfarclas raczej nie można znaleźć.
Wersją wyjątkową jest Glenfarclas Scottish Classic 40 Year Old Single Malt Scotch. Edycja ta została stworzona na koniec XX wieku. Jej zestaw obejmuje 30 butelek. Na etykietach umieszczono sceny z klasyki szkockiej twórczości literackiej (np. „Ivanhoe”, „Rob Roy”). Każda butelka ma inną etykietę. Ze względu na wyjątkowość edycji i na fakt, że edycja obejmuje zaledwie 600 butelek, whisky ta kosztuje ok. 3500 dolarów za butelkę.
W 1973 roku w Glenfarclas uruchomiono ośrodek dla gości i sklep. Rocznie bywa tu około 80 tysięcy zwiedzających. Wizyta przewiduje między innymi obejrzenie farmy hodowli bydła Angus oraz sali degustacyjnej, w której można zobaczyć dębową boazerię ze statku liniowego Cesarza Australii.

Poprawna wymowa słowa Glenfarclas: