The Glenlivet

Jeden z bardziej znanych obecnie zakładów destylarskich - The Glenlivet w regionie Speyside - początkowo był jedną z wielu w tej okolicy gorzelni działających nielegalnie. Procederowi sprzyjało odosobnione położenie okolicy doliny rzeki Livet. W 1815 roku w tej okolicy działało ponad dwustu nielegalnych gorzelników. Jednym z nich był George Smith. Około 1815 roku wydzierżawił on teren Upper Drumin Farm, rozpoczął destylację, a jego whisky zyskała sobie uznanie okolicznych mieszkańców. Miejsce, o którym mowa było idealne do założenia biznesu alkoholowego nie tylko ze względu na jego odosobnienie (a co za tym idzie mniejszą kontrolę urzędników podatkowych), ale także ze względu na doskonałą wodę z górskiej rzeki Livet i górski klimat.
Tak się złożyło, że jednym z głównych inicjatorów nowych przepisów podatkowych do walki z nielegalną destylacją, które weszły w życie w 1823 roku był książę Gordon – właściciel ziemi, którą dzierżawił Smith i na której prowadził destylację bez odpowiedniej licencji. Gordon zaproponował Smithowi układ: Smith miał wystąpić o przyznanie mu oficjalnej licencji na produkcję whisky, a książę Gordon miał pomóc Smithowi wybudować w Drumin nowy zakład. Smith przystał na tę propozycję, czym naraził się na wrogość innych nielegalnych gorzelników. Ci uznali go za zdrajcę i zaprzysięgli zemstę. W 1850 roku w prowadzeniu zakładu zaczął pomagać mu syn – James Gordon. Popyt na whisky w tym czasie wzrósł i Smithowie na ziemi wydzierżawionej od księcia Gordona zbudowali kolejne gorzelnie – w Delanbo i w Minmore. Zakład w Minmore produkował 600 galonów whisky tygodniowo. Interes rozwijał się. Duży wkład w ten rozwój wniósł agent handlowy Glenlivet – Andrew Usher. Usher był pierwsza osobą, która zaczęła produkować i sprzedawać blended whisky na dużą skalę, przy tym wiedział, że długość czasu spędzonego przez whisky w beczce ma niebagatelny wpływ na jakość uzyskanego trunku. Było to szczególnie istotne spostrzeżenie w świetle faktu, że w owych czasach pito zwykle młodą whisky, która nie leżakowała w ogóle. Usher zainwestował w odpowiednie magazyny do leżakowania i w beczki. Wszystkiego sam dopilnowywał. Wkrótce odniósł pierwszy rynkowy sukces – whisky Old Vatted Glenlivet.
Whisky Glenlivet zdobyła ogromną popularność. Świadczy o tym fakt, że 18 zakładów niezwiązanych z terenem nad rzeką Livet do swojej nazwy dodało człon „Glenlivet”, by dodać sobie prestiżu i przyciągnąć zainteresowanie kupujących. J. G. Smith w 1880 roku sądownie dochodził swoich praw do nazwy „Glenlivet”, ale udało mu się uzyskać tylko wyłączne prawo do postawienia przed nazwą swojego zakładu rodzajnika określonego „The”. Pozostałe zakłady zachowały prawo do określenia „Glenliet”, bez rodzajnika, jako drugiego członu nazwy zakładu (np. Tamnavulin-Glenlivet). Ciekawostką jest, że aż 28 firm destylarskich użyło w swojej nazwie słowa „Glenlivet”, mimo że tylko trzy z nich znajdują się w dolinie rzeki Livet (są to zakłady Braeval, Tammavulin i Tomintoul).   
Destylarnia Glenlivet do 1978 roku należała do kolejnych spadkobierców George'a Smitha. Prawnuk George'a - Bill Smith Grant, wypromował The Glenlivet na rynku amerykańskim (przed wprowadzeniem w Stanach Zjednoczonych prohibicji). Smithowie sprzedali następnie zakład kanadyjskiemu koncernowi Seagram. Nowy właściciel promował produkty The Glenlivet na świecie. Single malt Glenlivet zdobył olbrzymią popularność zwłaszcza w Ameryce.
Przez lata zakład przeszedł bardzo wiele modernizacji. Obecnie z zewnątrz przypomina on mało atrakcyjny zakład przemysłowy. W 1978 roku w starym magazynie jęczmienia urządzono centrum turystyczne.
Na single malt przeznacza się tu około 45% całej produkcji zakładu (w porównaniu z tym, że około 90% destylatów słodowych stanowi składnik różnych blendów, 45% to znaczna ilość). Do maturacji  używane są beczki po sherry i po bourbonie. W 2002 roku The Glenlivet miał w Minmore dziesięć magazynów, zdolnych pomieścić około 70 tysięcy beczek. Dojrzewały w nich destylaty do wersji single malt. Pozostałe, przeznaczone do kupażowania, dojrzewały w innych magazynach, w Keith.
Whisky Glenlivet jest dostępna w wersji 12-, 18-, 15-, i 21-letniej. Dwie ostatnie z wymienionych w 2002 roku były już rzadko dostępne. W 1998 roku zakład wprowadził na rynek edycje rocznikowe, destylowane w latach 1967 – 1972 (oprócz 1971). Są to edycje ściśle limitowane. Poza tym istnieje odmiana whisky Archive, bez oznaczenia wieku. Różne odmiany Glenlivet dostępne są u niezależnych dystrybutorów.
The Glenlivet jest otwarty dla zwiedzających i wchodzi w skład szkockiego Szlaku Whisky. W centrum turystycznym prezentuje się pokazy multimedialne, jest też restauracja i sklep. Na Szlaku Whisky poza The Glenlivet znajdują się następujące destylarnie: Cardhu, Glenfiddich, Dallas Dhu, Strathisla, Glen Grant, Glenfarclas, a także Speyside Cooperage, który wytwarza i przeprowadza renowację dębowych beczek do leżakowania whisky.

Poprawna wymowa słowa Glenlivet: