Longmorn

Gorzelnię Longmorn powołał do istnienia w 1893 roku John Duff. W tym czasie był on już właścicielem zakładu Glenlossie. Postanowił rozwinąć swoją działalność, kupił ziemię niedaleko Elgin i wybudował na niej dwie nowe destylarnie, które nazwał Longmorn i Benriach. John Duff chciał wykorzystać ówczesny duży popyt na whisky. Jego partnerami w interesach byli George Thompson i Charles Shirras, miejscowi przedsiębiorcy.
W zakładzie Longmorn rozpoczęto destylację w 1894 roku. W 1897 roku powstała spółka Longmorn Glenlivet Distillery. Na skutek finansowych problemów tej spółki (na rynku nastąpił spadek zapotrzebowania na whisky, zanim zwróciły się zainwestowane w budowę zakładu pieniądze), gorzelnia Longmorn została przejęta przez akcjonariuszy. Wtedy zakładem zarządzać zaczął James R. Grant, a po nim jego synowie.
Od 1970 roku gorzelnia Longmorn znalazła się w rękach innej rodziny Grantów. Po połączeniu Longmorn z zakładami The Glenlivet i Glen Grant powstała spółka The Glenlivet Distilleries Ltd. W 1978 roku grupa ta została kupiona przez kanadyjski koncern Seagram (od 2001 roku należący do koncernu Pernod Ricard). Zanim to nastąpiło, w Longmorn wykonano dwie duże modernizacje, między innymi zwiększono ilość alembików.
Longmorn jest jednym z nielicznych zakładów w Szkocji, w którym nadal używa się podłogi do słodowania jęczmienia. Jest też jednym z niewielu zakładów, który od czasu powstania nigdy nie przerywał destylacji.
Według legendy, Longmorn powstał w miejscu, gdzie przed wiekami znajdowało się albo opactwo, albo kaplica. Świadczy o tym nazwa wytwórni. Nazwa Longmorn pochodzi od gaelickiego słowa "Lhanmorgund", które tłumaczy się na angielski jako „place of the holy man”, a na polski jako „miejsce pobytu świętego człowieka”. Na etykietce pierwszej na rynku, 15-letniej whisky Longmorn, umieszczono rysunek destylarni i celtycki krzyż symbolizujący religijne dzieje tego miejsca.
Zakład Longmorn czerpie wodę ze źródła na wzgórzu Mannoch.
Whisky Longmorn jest dość trudno dostępna na rynku. Można ją spotkać w wersji 15-letniej single malt, butelkowanej przez producenta. Rzadziej spotyka się 12-letnią single malt.
Istnieje wiele wersji Longmorn pochodzących od niezależnych dystrybutorów, najczęściej w postaci cask strength. Producenci blendów określają trunek z Longmorn jako „top dressing”.

Poprawna wymowa słowa Longmorn: