Tullibardine

Zakład Tullibardine umiejscowiony jest prawie przy samej granicy, dzielącej regiony Highlands i Lowlands, niedaleko miejscowości Blackford, na południowy zachód od miejscowości Perth.
Od końca XIII wieku okolica miejscowości Blackford była znana z produkcji piwa. To tutaj w 1488 roku królewski piwowar wykazał się wyjątkowymi umiejętnościami browarniczymi z okazji uroczystości koronacyjnych Jakuba IV. Podobno z inicjatywy tego króla powstały w Szkocji pierwsze gorzelnie.
W okolicy Blackford, w 1798 roku powstała pierwsza gorzelnia o nazwie Tullibardine, w innym miejscu niż omawiany zakład, jednak nie zachowały się żadne dokumenty na temat jego dokładnego położenia.
Obecny zakład wybudowano w 1949 roku w miejscu średniowiecznego browaru Lownegal, tego, który dostarczył piwo na koronację króla. Budynki dawnego browaru zostały przystosowane do potrzeb produkcji whisky słodowej.
Tullibardine jest nazwą wrzosowiska, które rozciąga się wokół Blackford oraz nazwą niewielkiej wioski, w pobliżu której destylarnia jest usytuowana.
Zakład Tullibardine został zaprojektowany przez walijskiego architekta Delme Evansa. Delme Evans był inżynierem opracowującym systemy wzrostu wydajności dla gorzelni, bazującym na wykorzystaniu możliwości  natury i nauki. Do obecnych czasów w gorzelni widoczne są przykłady działalności Delme Evans’a. Woda chłodząca dla destylarni nadal płynie przez skraplacze grawitacyjnie, a w celu ograniczenia strat ciepło produkowane w destylarni jest odzyskiwane w dwóch skraplaczach, a nie w jednym jak to ma miejsce w innych gorzelniach. Evans odpowiadał także za budowę destylarni Isle of Jura i Glenallachie.
Wspólnikiem Evansa był C. J. Barrett, emerytowany urzędnik podatkowy.
Założycielom Tullibardine nie powiodło się finansowo i już w 1953 roku zagroziło im bankructwo. Wystawili zakład na sprzedaż. Nowym właścicielem Tullibardine została spółka zajmująca się handlem whisky, z siedzibą w Glasgow, o nazwie Brodie Hepburn.
W 1971 roku zakład Tullibardine stał się częścią grupy Invergordon Distilleries i wraz z tą grupą w 1993 roku powiększył stan posiadania firmy Whyte & Mackay. Dla nowego właściciela zakład Tullibardine stał się nieopłacalny, więc w 1995 roku przerwano w nim destylację.
Gorzelnia przez 8 lat pozostawała w stanie „uśpienia”, aż do czerwca 2003 roku, kiedy została zakupiona wraz z istniejącym zapasem whisky Tullibardine. W grudniu 2003 roku ponownie podpalono pod kotłami i popłynęły pierwsze krople alkoholu. W czasie transakcji zakupu przywiązywano szczególną wagę do utrzymania możliwie najbardziej tradycyjnych metod produkcji i wykorzystania umiejętności załogi produkującej Tullibardine. Dbałość i pasja utrzymana przez personel gorzelni Tullibardine zaowocowała w unikalnej jakości wyprodukowanego alkoholu, który obecnie dojrzewa w najlepszych beczkach.
Wartą podkreślenia jest jakość wody z okolicy Blackford. Tu rozlewa się słynne wody mineralne Highland Spring Water. Omawiana wytwórnia whisky czerpała wodę ze źródła Danny Burn. Źródło to bije zaraz za linią graniczną Highlands, niedaleko Gleneagles w Perthshire, na zboczach gór Ochill.
Destylat wyprodukowany w zakładzie Tullibardine  był używany do zestawiania blendów Whyte & Mackay. Istnieją też oficjalne wersje single malt Tullibardine, z których najpopularniejszą, szeroko dostępną wersją jest 10-letnia single malt, butelkowana przez producenta. Istnieje też edycja 26 i 30-letnia w serii Stillman's Dram. Oprócz tego na rynku oferowana jest 25-letnia wersja Tullibardine oraz kilka innych wersji, które pochodzą od niezależnych dystrybutorów, takich jak Cadenhead i Gordon & MacPhail.

Poprawna wymowa słowa Tullibardine: