Port Ellen

Zakład Port Ellen w regionie Islay swoją nazwę zawdzięcza miejscowości, w której się znajduje. Port Ellen to miasteczko portowe na południowym brzegu Islay. Miasto to (tak jak Bowmore) wyrosło wokół gorzelni. Pierwszą destylarnię założył tu w 1825 roku Alexander Kerr Mackay, który jednak po pewnym czasie ogłosił upadek finansowy, a jego zakład został zamknięty i nie działał przez okres 11 lat.
Zakład Port Ellen kupił następnie człowiek bardzo energiczny i przedsiębiorczy – John Ramsey, importer sherry i win z Glasgow. Ramseyowi udało się rozwinąć działalność zakładu. Był jednym z pionierów w branży, który eksportował whisky bezpośrednio z destylarni do Stanów Zjednoczonych. Ramsey nadzorował i wspierał eksperymenty z nowym typem kolumn destylacyjnych, prowadzone przez Eneasza Coffeya i Roberta Steina. Jako pierwszy zastosował odbieralnik przegonów. Założył pierwszą linię pasażersko – towarową, oferującą regularne kursy pomiędzy wyspą Islay a Glasgow. Był członkiem parlamentu i rady nadzorczej Izby Handlowej w Glasgow. Miał wiele wpływów i dzięki temu udało mu się nakłonić rząd do zwolnienia z podatku whisky eksportowej, a także do zezwolenia na eksport w beczkach większych niż o pojemności 360 litrów.
Po śmierci Ramseya w 1892 roku gorzelnię Port Ellen odziedziczyła wdowa po nim, a następnie, w 1906 roku, prowadzenie zakładu przejął ich syn – Iain Ramsey, który trudnił się ornitologią i nie miał takiego talentu do prowadzenia firmy w branży gorzelniczej jak jego przedsiębiorczy ojciec.
W 1920 roku Iain Ramsey sprzedał swoje udziały spółce Port Ellen Distillery Company Ltd., należącej do Johna Dewara i Jamesa Buchanana. W 1925 roku Port Ellen wszedł w skład DCL.
W latach 30 omawiany zakład tymczasowo przerwał produkcję, a przerwa ta potrwała aż 37 lat. W tym czasie wykorzystywano tylko pomieszczenia magazynowe i słodownię zakładu. W końcu jednak Port Ellen doczekał się przebudowy i modernizacji. Prace trwały 18 miesięcy. W 1967 roku zmodernizowany zakład wznowił działalność. Pomimo remontu, Port Ellen znowu zamknięto w 1983 roku (DCL postanowiło ograniczyć produkcję destylatów słodowych w swoich gorzelniach).
W 2002 roku omawiany zakład nadal był związany z branżą gorzelniczą. Od roku 1973 w Port Ellen działała słodownia, która zaopatruje wszystkie zakłady na wyspie Islay oraz zakład Isle of Jura. Jest to efekt umowy z 1987 roku, zawartej w celu ochrony miejscowego rynku pracy. Nawet destylarnia Laphroaig, posiadająca swoją słodownię, w 70% korzysta ze słodu produkowanego w Port Ellen.
Nadal używane są magazyny leżakowe Port Ellen. Leżakuje w nich destylat z położonego niedaleko zakładu Lagavulin.
W słodowni Port Ellen znajduje się siedem bębnów oraz osiem kadzi do namaczania. Każdy bęben jest w stanie pomieścić 46 ton ziarna jęczmienia. Do suszenia jęczmienia w czasie słodowania wykorzystuje się dym torfowy, jak również gorące powietrze. Taki sposób pozwala uzyskać odpowiedni poziom "torfowości", jakiego życzy sobie dany producent whisky.
Oficjalna wersja single malt Port Ellen nie była oferowana w czasie produkcji whisky przez ten zakład. Dopiero po jego zamknięciu pojawił się single malt Port Ellen, 21-letni, rozlewany w 1998 roku, z okazji 25. rocznicy otwarcia słodowni.
20-letnia wersja Port Ellen w 1998 roku weszła w skład serii Rare Malts, promowanej przez UD.
Whisky Port Ellen dostępna jest u niezależnych dystrybutorów, np. Cadenhead i Signatory. Oferowany trunek ma różne wersje rocznikowe i różną zawartość alkoholu - od 40 % do ponad 60 % w wersji cask strength. 

Poprawna wymowa słowa Port Ellen: