Tobermory

Zakład założył w 1798 roku John Sinclair, chodź inne źr�dła podają, że destylarnia ta powstała w roku 1795. Ledaig to nazwa portu rybackiego na Mull. John Sinclair był zamożnym kupcem, zajmował się handlem algami, z kt�rych otrzymywano jodynę. Posiadał niewielką flotę statk�w handlowych, kt�ra służyła mu jako środek transportu towar�w z Liverpoolu do Glasgow. Sinclair wydzierżawił teren przylegający do portu Tobermory od Brytyjskiego Towarzystwa Rozwoju Ryboł�wstwa (The British Society for Promotion Fisheries). Na tym terenie Sinclair zbudował zakład destylarski. Dzięki posiadaniu własnej floty m�gł z łatwością zaopatrywać zakład w jęczmień i paliwo, a także wywozić wyprodukowany destylat z wyspy. W pierwszy roku działalności w zakładzie wyprodukowano 1327 litr�w whisky.
Gorzelnia została zamknięta w 1837 roku. Od tej pory zaczął się dla zakładu okres częstego przechodzenia z rąk do rąk oraz okres wielu dość długich przestoj�w w produkcji. Ponownie został otwarty prawie p�ł wieku p�źniej a dokładnie w roku 1890, kiedy to produkcję w zakładzie zaczął prowadzić nowy właściciel - firma John Hopkins & Co. W 1916 roku firma ta dołączyła do grupy DCL. W 1930 roku zakład Tobermory znowu zamknięto, tym razem na dłużej, bowiem budynki gorzelni zaczęto wykorzystywać jako elektrownie. Produkcja w destylarni została wznowiona dopiero w 1972 roku, aczkolwiek przed ponownym otwarciem zakład Tobermory przebudowano i zwiększono moc produkcyjną. Z chwilą wznowienia produkcji w omawianej gorzelni podtrzymano nazwę Ledaig Distillery. Słowo "ledaig" pochodzi z języka gaelickiego i na angielski tłumaczy się jako "safe heaven", co oznacza "bezpieczne niebiosa". Nowym właścicielem Ledaig zostało konsorcjum składające się ze spedytor�w z Liverpoolu wraz z hiszpańską firmą Domecq, specjalizującą się w produkcji i dystrybucji sherry. Na skutek kryzysu na rynku whisky zakład w 1975 roku znowu przerwał produkcję.
Następnym właścicielem omawianego zakładu została firma Kirkleavington Property Company z Yorkshire. W 1979 roku destylacja została wznowiona, ale już po dw�ch latach właściciel zakładu zaczął borykać się z problemami finansowymi. Firma Kirkleavington Property posiadała tylko aktywa gorzelni Tobermory i nie była w stanie utrzymać się z jej produkcji. Pr�bowała wytwarzać blended whisky i vatted whisky, ale nie doczekała się powodzenia na rynku i związanych z tym dostatecznie dużych dochod�w. By pozyskać dodatkowe finanse, właściciele zakładu Tobermory sprzedali cześć posesji firmie budowlanej, firma przeznaczyła te tereny na budowę mieszkań, a także zdecydowali się wynająć magazyny i piwnice leżakowe Tobermory. Wkr�tce doszło do zadziwiającej sytuacji, bo w pomieszczeniach zakładu zaczęły dojrzewać sery, a destylat transportowano w celu maturacji na stały ląd. Dojrzewał on w magazynach gorzelni Deanston oraz w gorzelni Bunnahabhain na wyspie Islay.
W 1993 roku nastąpiła kolejna zmiana właściciela Tobermory. Zakład kupiła sp�łka Burn Stewart za 600 tysięcy funt�w plus 200 tysięcy za zapasy dojrzewającego trunku. Burn Stewart postanowił produkować w Tobermory dwa r�żne rodzaje whisky single malt, z zastosowaniem r�żnego rodzaju słodu: whisky o nazwie Tobermory, z jęczmienia słodowanego bez używania torfu oraz o nazwie Ledaig, ze słodu torfowego - około 35 ppm torfu. Ze względu na to, że woda używana w Tobermory do procesu destylacji przepływa przez torfowiska, whisky Tobermory ma mimo wszystko posmak lekko torfowy. Obecnie około 30% produkcji to Tobermory, a 70% przypada na whisky Ledaig. Co ciekawe w skład tej sp�łki wchodzi jeszcze gorzelnia Deanston oraz Bunnahabhain i dwie whisky mieszane Scottish Leader a przede wszystkim bardzo wysoko oceniana Black Bottle. W 2002 roku Burn Stewart została wykupiona przez grupę kapitałową CL Financial za 50 milion�w funt�w.
W zakładzie Tobermory wykorzystuje się dwa r�że zestawy alembik�w do destylacji alkoholu, z kt�rych jeden komplet (dwa alembiki) stosowany jest w produkcji Tobermory, a drugi (r�wnież dwa alembiki) w produkcji Ledaiga. Tobermory to jakby dwie destylarnie w jednej.
Whisky Tobermory znana jest przede wszystkim w postaci 10-letniej single malt. W 2005 roku na rynek wprowadzona została bardzo limitowana 32-letnia edycja whisky destylowana w 1972 roku. Ledaig występuje natomiast w wielu edycjach: Peated, Sherry Finish i 32-letniej finiszowanej w beczkach po sherry Oloroso. Na rynku dostępne są jeszcze starsze edycje tego trunku - 7, 15, 20-letnia i kilka edycji rocznikowych. Whisky Ledaig dostępna jest od wielu niezależnych dystrybutor�w między innymi od Ian MacLeod, Signatory czy Cadenhead.
W chwili obecnej tylko około 15% destylatu jest sprzedawane jako single malt, a cała reszta wykorzystywana jest do produkcji blend�w. Swego czasu destylat pojawiał się w takich whisky mieszanych jak Scottish Leader i Black Prince.